Het ontstaan van de Federal Reserve Bank Of America in 1913

Hoe is de Federal Reserve ontstaan?

Onder aanvoering van John Pierpont Morgan, de grondlegger van JP Morgan, werd in 1912 in het geheim vergaderd op zijn privé-eiland Jekyll Island. Een zevental topbankiers reisde naar het eiland met een privérijtuig van een bevriende politicus. De tocht moest strikt geheim blijven en daarom werden alleen voornamen gebruikt. De aanwezigen waren afkomstig uit de rijkste Amerikaanse bankiersfamilies en de Rockefeller groep. Ook de Europese bankiershuizen Rothschild en Warburg waren vertegenwoordigd. Samen bezaten deze bankiers maar liefst 25 procent van alle wereldwijde bezittingen. Ze bespraken hoe ze het monopolie over de dollarcreatie naar zich toe konden trekken door een centrale bank op te richten naar Europees model, maar dit idee aan publiek en politiek te verkopen als een overheidsoperatie. Daarom moest een betrouwbare naam worden bedacht: The Federal Reserve. Hoewel de naam Federale Reserve anders doet vermoeden, is de bank geen eigendom van de staat maar privébezit van een aantal grote banken. Het Federal Reserve System is in 1913 ingesteld na hervormingen in het bankensysteem door eerdere financiële crisissen. De commerciële banken wilden bescherming, structuur en hulp in de vorm van zelfregulering. President Wilson wilde dat de federale overheid zeggenschap zou krijgen in het kapitaal. Zo werd een compromis gesloten en kwam men uit op een stelsel van twaalf regionale Federal Reserve Banken, die de banken in die regio zelf zouden runnen. De Federal Reserve heeft dus het monopolie op het drukken van de dollar. Zelfs de Amerikaanse regering moet geld bij de centrale bank lenen om de begrotingstekorten te financieren. De rente over al deze schulden levert een groot deel van de winst voor deze banken. Wie de dollars mag drukken, heeft dus de feitelijke macht.
 

Hoe werd het plan aan politici en publiek verkocht?

Via bevriende politici werd het plan door de Amerikaanse Senaat en het Huis van Afgevaardigden geloodst. Senatoren werden ingeschakeld om collega’s te overtuigen en op kerstavond 1913 werd gestemd over het Federal Reserve Systeem. De stemming over de Federal Reserve Act was bewust op die avond gepland, zodat veel volksvertegenwoordigers niet aanwezig zouden zijn en daardoor niet tegen konden stemmen. Vooral onder democraten bestond grote weerstand tegen het plan. Congresleden die wel aanwezig waren, bleken vaak niet goed op de hoogte van de precieze gevolgen van het Federal Reserve Systeem. De bankiers hadden bewust een voor politici moeilijk te begrijpen systeem bedacht, zodat de echte bedoelingen gemaskeerd konden blijven. Het plan slaagde en door het aannemen van deze wet kregen de bankiers de beschikking over alle bankreserves in het hele land. Uit de voorpaginaverhalen de dag erna viel nergens op te maken dat er een nieuwe centrale bank zou worden opgezet. Om het publiek ervan te doordringen dat er sprake was van een nieuw overheidsorgaan werd lang nagedacht over de juiste naam. In de plannen werd niet gesproken over een nieuwe centrale bank, dat woord kwam nergens voor. Het wetsvoorstel dat werd gepresenteerd sprak over het bundelen van de afzonderlijke bankreserves in het Federal Reserve Systeem. Door het woord ‘Federal’ te gebruiken klonk het alsof het hier om een overheidsinstantie ging, een beeld dat bewust werd nagestreefd. Daarom was er in het plan sprake van een federatie van autonome districten. Op die manier werd bovendien de aandacht afgeleid van de feitelijke concentratie van macht bij de bankiers uit New York.

Hoe kan een centrale bank privébezit zijn?

Vroeger waren centrale banken in handen van rijke banken (lees private personen). Pas in de loop van de twintigste eeuw kwamen de meeste centrale banken in handen van de overheid. Nog steeds is 100 procent van de Zwitserse centrale bank en 50 procent van de Belgische centrale bank in handen van private aandeelhouders. Wie wil kan er morgen een aandeel in kopen. Dat kan bij de Federal Reserve niet. Hier zijn de aandelen in handen van vooral de commerciële banken op Wall Street. Eigenlijk is de Amerikaanse Federal Reserve dus niet een stelsel van centrale banken, maar een stelsel van commerciële banken dat zich voordoet als Nationale Centrale Bank.

Wie heeft de financiële macht in de VS?

Omdat de Fed niet in handen is van de overheid maar van de grote banken op Wall Street, ligt daar de feitelijke financiële macht. Volgens econoom dr. Murray Rothbard kan de Fed sinds 1913 ongecontroleerd haar werk doen: "De Amerikaanse centrale bank (Fed) legt tegenover niemand verantwoording af. Het heeft geen budget, en wordt door niemand gecontroleerd." Deze bank heeft het monopolie op geldschepping en kan geld uit het niets creëren. Daardoor is het voor de bankiers op Wall Street wel heel erg eenvoudig om rijk te worden. Het uitlenen van al dat uit het niets gecreëerde geld levert enorme winsten op. Kerstbonussen van meer dan 200.000 dollar per bankier zijn inmiddels de norm geworden op Wall Street. Zo hadden de bankiers van Goldman Sachs in 2006 16 miljard dollar te verdelen. Dat resulteerde in een gemiddelde bonus van 622.000 dollar per werknemer. Partners ontvingen elk zelfs 25 miljoen dollar. Bestuursvoorzitters van de grote zakenbanken op Wall Street ontvangen trouwens standaard salarissen van meer dan 10 miljoen dollar per jaar.

Hoe kregen de bankiers alle partijen zover de Fed te aanvaarden?

Om hun doel te bereiken werd pers, publiek en politiek in 1913 verteld dat het Amerikaanse banksysteem stabieler moest worden, waardoor een run op de banken – zoals die in 1873, 1884, 1893 en 1907 – kon worden voorkomen. In de 25 jaar voorafgaand aan de oprichting van de Federal Reserve in 1913 waren maar liefst 1748 banken failliet gegaan. Het plan was om de verschillende bankreserves samen te voegen teneinde het aantal bankfaillissementen te beperken. Tot 1913 gingen banken namelijk failliet als spaarders na verlies van vertrouwen al hun geld van hun bankrekening probeerden te halen. Na 1913 was dit niet meer mogelijk, omdat de Federal Reserve garandeerde dat de balans van de aangesloten banken altijd zou worden ondersteund. Een bankrun was dus technisch bijna niet meer mogelijk. En hier hadden de politici wel oren naar. Politici vonden het ook wel prettig dat ze nu onbeperkt geld konden lenen van de banken, ze konden hierdoor een grotere rol in buitenlandse aangelegenheden gaan spelen.

> De oprichting van de Bank For International Settlements in 1930