Goud wordt al 2500 jaar als betaalmiddel gebruikt

Maar kijken we even naar de meer recente geschiedenis. Het Verenigd Koninkrijk (toen was het nog gewoon Engeland) voerde al zijn eerste munten met edelmetalen als tegenwaarde in 1066 in, dus op het moment van de Normandische inval. De slag bij Hastings kan dus als een eerste ijkpunt van het huidige Brits monetair systeem beschouwd worden. Het Brits pond staat, u weet het of u weet het niet, voor een pond sterling zilver. Shillings en pences waren eveneens gebaseerd op de hoeveelheden goud en zilver.

De Verenigde Staten zette de traditie verder door in 1792 een standaard in te voeren gebaseerd op deze 2 munten. Die standaard was en is makkelijk te begrijpen: elke monetaire eenheid (lees: dollar) moest zijn waarde ontlenen aan de tegenwaarde in goud en zilver. In die tijd was een Amerikaanse dollar het equivalent van 24,75 ‘grains’ goud. De munten die in omloop waren, vertegenwoordigden dus niet meer of niet minder dan de tegenwaarde aan edelmetalen die bij de bank waren neergelegd. Op dat moment vertegenwoordigden die edelmetalen dus wel degelijk een vaste waarde.

In de loop van de 20ste eeuw zijn er verschillende gebeurtenissen geweest die hebben geleid tot het losser maken van de band tussen goud en zilver enerzijds en het financieel systeem anderzijds. Belangrijk is de Gold Reserve Act van 1934, die de basis vormde van de overtuiging dat gouden munten niet langer noodzakelijk waren om als betaalmiddel gebruikt te worden. De doodsteek kwam toen in 1971 de akkoorden van Bretton Woods waren opgeblazen. Die beslissing hebben we ons al vaak beklaagd, maar tegenwoordig snakt het hele financieel systeem opnieuw naar een betrouwbare basis. Waar goud op de eerste plaats onvermijdelijk deel van moet uitmaken.